Πέρασε κατοχή, πέρασε πείνα και δυστυχία και όμως όταν επρόκειτο για την ασθένεια της λέπρας όλοι το έλεγαν «το κακό», «η κακιά αρρώστια»… Η λύση της τότε κοινωνίας ήταν να απομονώσει τους «άρρωστους» σε ένα Νησί. Με δικούς τους νόμους να κυκλοφορούν σαν ζωντανοί νεκροί κοιτώντας και ελπίζοντας να ζήσουν και την επόμενη ημέρα, για να καταφέρουν να μπουν στην λίστα για ένα εμβόλιο που θα έρθει από το εξωτερικό.
Όλοι το ίδιο «σημαδεμένοι» παρατούσαν σπίτια, οικογένειες, μωρά παιδιά, για να ζήσουν ένα αύριο άγνωστο, πιο φοβισμένο, ζώντας με την αναμονή για να τους έρθει φώς τεχνητό αλλά και όχι μόνο.. Ζώντας, ξέροντας πως η Ελλάδα τους απομόνωνε στέλνοντας τους συντροφιά με το σκοτάδι.
Η αναλογία με το σήμερα ίσως πονάει το ίδιο αν και η λέπρα δεν έχει τα ίδια συμπτώματα πια. Ξεκίνησε σαν σαράκι από το 1992 που κατάτρωγε τα. σωθικά ενός κλάδου..(λιανεμπόριο καπνικών). Έφτασε στο μεδούλι το 2010 και συνεχίζει και μέχρι σήμερα να τον τρώει χωρίς να υπάρχει «εμβόλιο από το εξωτερικό ή το εσωτερικό ».
Το επάγγελμα μας , μας ανάγκασε να παρατάμε σπίτια, γονείς, φίλους για να απομονωθούμε δουλεύοντας νυχθημερόν για το μεροκάματο του τρόμου, λες και βρισκόμαστε σε περίοδο κατοχής.
Σε πολλούς, για τους οποίους δεν ξέρει την γιατρειά, η λύση της είναι να τους απομονώνει απλά ως δακτυλοδεικτούμενους, καθώς περπατάνε ανάμεσά μας. ….
Έχουν δημιουργήσει τεχνηέντως ομάδες «λεπρών» ανάμεσά μας , ώστε ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε από τι ακριβώς πάσχουν, να μπούμε στην διαδικασία να τους απομονώνουμε σε «νησιά»…. «Νησιά σιωπής».
Είναι οι σύγχρονες Σπιναλόνγκες της Ομερτάς για έναν κλάδο που νοσούσε αλλά που έκανε ότι δεν έβλεπε ποτέ τα σημάδια στο κορμί του.
Για έναν κλάδο που τα συμπτώματα τα έδινε καθημερινά όταν «ξεγυμνωνόταν και κοιτιόταν στον καθρέφτη» μέσα στο σπίτι του, αλλά όλοι -επειδή ήταν «παιδί -περίπτερο μας»- δεν θέλαμε να το αποχωριστούμε.
Ξέρουμε ότι στα «νησιά-περίπτερα » που φτιάχνουμε για όλες τις ομάδες των «λεπρών» δεν θα «επιζήσουμε» όλοι οι «λεπροί».
Είναι όμως η μοναδική ευκαιρία να αποδείξουμε πώς ζουν οι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ. Είναι η μοναδική στιγμή στην οποία ο ύμνος προς την ελευθερία έχει γλυκό αντίλαλο… «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη….» . Μας βγάζουν την ψυχή….
Στην κοινωνία που μας βαφτίζει «λεπρούς» η απάντησή μας είναι ότι «η ελπίδα μας δεν ξενερώνει ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες».
Δεν θα περιμένουμε κανένα πεμπτοφαλαγγίτη να μας σώσει, και κανέναν …"βαρυποινίτη" ή “νονό” να μας πουλήσει προστασία και να μας φυλάξει.
Στους δικούς μας νόμους ,ακόμη και να αλλάξετε 100 στημένους δοτούς προέδρους στο «Νησί», να έχετε υπόψιν σας...
Ότι ο βαρκάρης κάνει αντίστροφη διαδρομή… φεύγει από το «Νησί» για να ταϊζει εσάς και η «λέπρα» είναι μεταδοτική….στους δεσμοφύλακες της Σπιναλόγκας.
Φεύγει από το «Νησί»,τραβάει δυνατό κουπί, πάει στο υπερωκεάνιο ,που έχει πλευρίσει την Σπιναλόγκα για να φορτώσει “τα εμβόλια της σωτηρίας “ και να τα δώσει στους λεπρoύς να γίνουν καλά .
Σπάει τα δεσμά ...Έχει ήδη δραπετεύσει...
Στήνει γέφυρες σωτηρίας ,δένει κάβους και αναφωνεί μόνο τούτο:
«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΗΡΘΑΤΕ»
Οι κραυγές απόγνωσης στην Σπιναλόγκα ακούστηκαν σε όλη την Ελλάδα και στα πέρατα του κόσμου....
«’Εστω και αργά,το υπερωκεάνιο ήρθε».
…to be continued
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου